"Mak.. Liyana nak sign up archery course, boleh?"
"..Tak payah lah.."
*buat muka tak percaya* "haa..?" (Intonasi bukan marah atau whining tau. More like terkejut+sedih jap. Faham ke?)
"Sekali-sekala mak cakap tak boleh.."
*terus dapat akal* "Tapi baitul maqdis mak dah cakap tak boleh.."
"Hmm.." *senyap sekejap*
"So.. boleh Liyana masuk archery course?"
"Boleh lah.."
"Terima kasih, mak!" *beaming, tapi tetap dapat rasa mak tak 100% setuju*
"Lepas belajar archery, Liyana belajar driving pulak." *cuba sedapkan hati by sharing with mak plan kite*
Kite do'a Allah lembutkan hati mak kite.. semoga mak faham kenapa kite nak belajar archery. (Tapi, kenapa mak kata tak payah in the first place, eh? Musykil tiba2. Mana lah tahu, ada sebab yang rational)
One thing i miss about ayah is.. his support. Mak dan ayah support. Tapi, ayah lebih in the forefront. Sungguh, kite sangat2 appreciate ayah kite izinkan kite gi situ, gi sini, buat tu, buat ni.. (mmg kadangkala mak dan ayah kasi red light, which i accepted.) Klw tak, rasanya kite tak jadi kite yang sekarang ni. Yang berkarakter sebegini, yang berfikiran sebegini, yang berpengalaman sebegini. (Note: maksud 'berpengalaman' di sini bukan 'ada banyak pengalaman' tau. What im saying is, i have the experiences that i have mostly because of what my parents allowed me to undergo, and be exposed to.) Mak agak 'reserved' dan hesitant sikit.. jadi bila ayah dah takde ni.. susah sikit lah. Hee.. susah sikiiit je. Kite nak kena convince lebih and be more selective of things (ie if there are 2 things i want to do/go for, i'd ask her permission for 1 only, or ask for 1 first then the second a few days after).
Apa pun, kite sedar bahawa di mana redha mak ayah, di situ lah redha Allah. Jadi kite pun do'a jugak agar Allah lembutkan hati kite dan buatkan kite sentiasa bersedia untuk menerima, bilamana mak tak izinkan sesuatu. Semuanya khair, inshaAllah.
"..Tak payah lah.."
*buat muka tak percaya* "haa..?" (Intonasi bukan marah atau whining tau. More like terkejut+sedih jap. Faham ke?)
"Sekali-sekala mak cakap tak boleh.."
*terus dapat akal* "Tapi baitul maqdis mak dah cakap tak boleh.."
"Hmm.." *senyap sekejap*
"So.. boleh Liyana masuk archery course?"
"Boleh lah.."
"Terima kasih, mak!" *beaming, tapi tetap dapat rasa mak tak 100% setuju*
"Lepas belajar archery, Liyana belajar driving pulak." *cuba sedapkan hati by sharing with mak plan kite*
Kite do'a Allah lembutkan hati mak kite.. semoga mak faham kenapa kite nak belajar archery. (Tapi, kenapa mak kata tak payah in the first place, eh? Musykil tiba2. Mana lah tahu, ada sebab yang rational)
One thing i miss about ayah is.. his support. Mak dan ayah support. Tapi, ayah lebih in the forefront. Sungguh, kite sangat2 appreciate ayah kite izinkan kite gi situ, gi sini, buat tu, buat ni.. (mmg kadangkala mak dan ayah kasi red light, which i accepted.) Klw tak, rasanya kite tak jadi kite yang sekarang ni. Yang berkarakter sebegini, yang berfikiran sebegini, yang berpengalaman sebegini. (Note: maksud 'berpengalaman' di sini bukan 'ada banyak pengalaman' tau. What im saying is, i have the experiences that i have mostly because of what my parents allowed me to undergo, and be exposed to.) Mak agak 'reserved' dan hesitant sikit.. jadi bila ayah dah takde ni.. susah sikit lah. Hee.. susah sikiiit je. Kite nak kena convince lebih and be more selective of things (ie if there are 2 things i want to do/go for, i'd ask her permission for 1 only, or ask for 1 first then the second a few days after).
Apa pun, kite sedar bahawa di mana redha mak ayah, di situ lah redha Allah. Jadi kite pun do'a jugak agar Allah lembutkan hati kite dan buatkan kite sentiasa bersedia untuk menerima, bilamana mak tak izinkan sesuatu. Semuanya khair, inshaAllah.
Published with Blogger-droid v2.0.9
0 comments:
Post a Comment